Relacja z Wilna. Paryż na Litwie, piękne ulice i nadzy ludzie.

Właściciel kawiarni spogląda na na ulicę przez szyby Cafe Montmarte. Ma siwe półdługie włosy i sympatyczną twarz. To taki typowy Francuz, jak z filmu Woodiego Allena „O północy w Paryżu”. Swoją drogą Woody siedzi obok mnie. Ma sweterek w norweskie wzory i te swoje charakterystyczne, kwadratowe okulary. Wygląda na przejętego inteligentną pogawędką. Właściciel wita nowych gości i uprzejmie się kłaniając, żegna wychodzących. Au revoir Mademoiselle! Jego kawiarenka tętni życiem. Sztućce wygrywają rytm rozmów, a odwiedzający dyskutują mezzo forte. Podłoga skrzypi na 2 takty, pod nogami 2. kelnerek. Woody Allen trąbi na nosie i jedynie w chórku śpiewa Edith Piaf. Dyrygent nadal siedzi na wysokim taborecie i machając nogą dyryguję tą całą orkiestrą. W mojej głowie rodzi się tylko jedno pytanie. Skąd się wziął Paryż w Wilnie?

Mam taką zasadę, że jak jestem w jakimś nowym państwie, to staram się poznawać lokalne knajpki i kuchnie, a nie iść do Maca, który wszędzie jest taki sam (no dobra, w Rzymie nie dają sosów do hamburgerów). Nie wiem jak do tego doszło, ale nasze nogi same powędrowały w kierunku francuskiej kawiarenki. Miłości nie oszukasz, ale nie martwcie się trochę Wilna też zwiedziłam. 🙂

Nasza wileńska przygoda rozpoczęła się od nerwów, bo po przyjeździe do hotelu zostałyśmy zakwaterowane w ośmio, zamiast czteroosobowym pokoju. Czwórka miała się zwolnić następnego dnia, ale kurczę ja za nią zapłaciłam! Całą noc nie zmrużyłam oka. Chrapiące wokół mnie kobiety sprawiały wrażenie drzemiących pijaczek. Rano jedna z nich – Ukrainka – przeraziła nas natrętnym Panienki Polaczki? Zadawała tyle pytań, że czułam się jak na przesłuchaniu, ale wkrótce okazało się, że to bardzo miła osoba, podobnie jak jej towarzyszki. Wszyscy chcieli z nami rozmawiać, w czymś pomagać. Wszyscy chcieli nas czymś częstować. Aż do przesady. Bo przyznacie, że trochę dziwne jest, gdy swoją jerbatą częstuje Cię kobieta bez bielizny zawinięta w prześcieradło… Albo, gdy rano zamyka okno… już bez prześcieradła.

Mimo tych wszystkich przygód szybko zakochałam się w malowniczym miasteczku. Mówię miasteczku, bo stolicy to, to nie przypominało. Ciekawe było to, że po Wilnie jeździło mnóstwo aut, a deptaki świeciły pustkami. Komu się chce chodzić, gdy na dworze tak zimno. No chyba, że są to Walentynki. W ostatnim dniu naszego pobytu miałyśmy wrażenie, że pół Europy zjechało do Wilna z okazji tego święta. Pomyśleć tylko, co musiało dziać się w tym czasie w Paryżu!

Wilno okazało się naprawdę piękne, ale czułyśmy, że nie mamy tam co robić. Gdybym miała tam zostać chociaż dzień dłużej, to umarłabym z nudów. Owszem, podobało mi się spacerowanie po kolorowych ulicach miasta, no ale ileż można. Szczególnie zimą. Byłyśmy w muzeum Mickiewicza, gdzie zwiedzanie 2 pokoi trwa może 10 minut. Największą atrakcją są tam biurko i krzesło, przy których tworzył poeta. 😉 Do muzeum Holokaustu nawet się nie wybierajcie. Nie wiem po co są muzea, z których równie dobrze można zrobić książkę. Jedyną atrakcją był tam przystojny Austriak z pięknym angielskim akcentem. 😉

Stolica jest świetnym miejscem na wakacyjny wypad. Wtedy można przejść ją wzdłuż i wszerz spacerując pięknymi uliczkami, wdrapując się na górę Giedymina i odwiedzając polecaną mi przez Was Republikę Zarzecza (dziękuję!). Czas na trochę foteczek.

Zdjęcia balkonów i szyldów w Wilnie, to najczęściej pstrykane przeze mnie fotki. Nie wrzucam tutaj wszystkich, bo wpis byłby za długi. Dodam z nimi osobny post.

Tak prezentowała się ekspozycja Muzeum Holokaustu…

[bs_well size=”lg”]Zakochani mogą w Wilnie przypiąć swoją kłódkę! Most z takowymi znalazłyśmy przez przypadek odwiedzając Republikę Zarzecza. Ja przypinałam już swoją kłódkę, ale we Wrocławiu. :)[/bs_well]

[bs_well size=”lg”]Iluminati w Wilnie.[/bs_well]

[bs_well size=”lg”]Fragment muru dawnego getta.[/bs_well]

[bs_well size=”lg”]Góra Giedymina. Wspinając się na tę górę trzeba uważać. Kamienie są powleczone cienką warstwą lodu. Jest potwornie ślisko i nikt tego nie sypie piaskiem! Można się połamać. Ja umierałam ze stresu..[/bs_well]

[bs_well size=”lg”]W Wilnie bardzo zachwycałam się wystawami i szyldami sklepów. Powinniśmy brać przykład z Litwinów! Wystawy skojarzyły mi się z wystawą sklepu w „Lalce”. Naprawdę wyglądają jak rodem z XIX wieku. Wnętrza są często bardzo pomysłowe, kreatywne. Nietypowe półki, fotele, dekoracje. Super![/bs_well]

[bs_well size=”lg”]I moja nowa, awangardowa seria portretowa – Ola oglądająca wystawy na całym świecie. #geniusz #fotografiji[/bs_well]

[bs_well size=”lg”]Jadłam cepeliny – tradycyjne litewskie danie i wiecie co? Są pyszne! Pyszne, sycące i tanie. Smakują trochę jak pyzy i trochę jak placki ziemniaczane. O tym co jadłam w Wilnie napiszę osobny wpis, bo ten byłby za długi. :)[/bs_well]

Uff! Relacje to ten rodzaj wpisów, nad którymi bloger bardzo długo pracuje, a bardzo mało osób je czyta. Czy może się mylę? 🙂 Gdybyście wybierali się kiedyś do Wilna, to ja serdecznie polecam, ale latem. Na pewno więcej zobaczycie i nie zmarzniecie. Wilno jest również dość tanim miastem, a dojechać do niego można za grosze Polskim Busem. Ja za bilety zapłaciłam 22 zł w dwie strony, z Warszawy do Wilna i z powrotem. Musiałam jeszcze dojechać do stolicy z Katowic. Raz miałam bilet za 3,5 a w drugą stronę za 15. Razem to tylko 40,5zł!!! Za nocleg dałam około 110 złotych, trzy noce w 4 osobowym pokoju (teoretycznie, praktycznie dwie w czteroosobowy i jedna w ośmio ;)). Chciałam zrobić dokładne zestawienie wydatków, tak jak przy relacji z Paryża i Berlina, ale zapomniałam o ich spisywaniu. Przysięgam, że naprawdę jest bardzo tanio, Muzeum Mickiewicza to chyba wydatek z rzędu 56 centów! Cepeliny trochę ponad 3 euro, kawa 1,70€. No chyba, że kupujecie makaroniki, ale o tej przygodzie finansowej opowiem we wpisie na temat jedzenia.

Tymczasem dziękuję Ci za poświęcony mi dzisiaj czas. 🙂 Jeśli spodobał Ci się wpis będę wdzięczna za udostępnienie go i kciuki w górę. Do następnego czytania!

Ania