A co jeśli… czyli słowa, których nie znoszę.

A co jeśli on nie zadzwoni, nie przyjedzie, a co jeśli to nie pomoże. A co jeśli się nie dostanę, a co jeśli będzie padać, a co jeśli nie zdążę, a co jeśli się nie zgodzą. A co jeśli przestaniesz to mówić?

Nie wiem dlaczego tyle ludzi ma skłonności do pesymistycznych wizji. Załóżmy, że Twoja przyjaciółka ma problem z chłopakiem. Załóżmy, że masz super pomysł na jego rozwiązanie. Przedstawiasz go podekscytowany, pełen chęci niesienia pomocy, chcesz służyć radą a w zamian słyszysz tylko, a co jeśli to nie pomoże? Mi w takiej chwili opadają ręce. I po co się tak trudziłam? Żeby usłyszeć, że mój pomysł jest do kitu? To tak jakby kupując Colę wziąć jeszcze Pepsi, bo co jeśli mi nie zasmakuje. Po co rozmyślać nad tym co będzie jeśli…? W ten sposób hamujemy tylko w sobie i naszych rozmówcach chęć do działania.

Najbardziej nie lubię, gdy słyszę te słowa w sytuacji z której naprawdę nie ma już innego wyjścia. Na przykład 10 minut przed egzaminem. „A co jeśli tego nie zdamy?” I co mam wtedy odpowiedzieć? Pójdziemy we wrześniu? Inna sytuacja. Chcecie jechać ze znajomymi na weekend nad morze. A co jeśli będzie padać? Już się odechciewa prawda? Albo wracasz do domu z rozmowy kwalifikacyjnej do pracy Twoich marzeń. Powiedzieli, że zadzwonią do poniedziałku. I słyszysz to jedno, krótkie zdanie od swoich rodziców. A co jeśli nie zadzwonią? No kurde, co masz im powiedzieć? To będę szukać dalej. Przecież to oczywiste. Czy takie pytanie pomaga w jakikolwiek sposób? Czy coś wnosi? Nie. Rozsiewa tylko wkoło pesymistyczną aurę.

Dlatego oficjalnie apeluję o nie zaniechanie nadużywania słów „a co jeśli„, gdyż działają one zniechęcająco i demotywująco. Mają wydźwięk pesymistyczny i na dodatek bardzo wku….rzają. Jeśli jednak jesteś zmuszony, by z nich skorzystać, to przed ich użyciem skonsultuj się z lekarzem lub blogerką. Najlepiej ze mną.

buziaki!

Ania

A co jeśli dasz lajka?