Na pierwszym roku studiów bardzo przejmowałam się zajęciami. Strasznie bałam się, że nie zrozumiem i nie zanotuję czegoś ważnego. W sumie to i tak mało rozumiałam. Wyłapywałam poszczególne słówka i układałam z nich logiczną całość. Mój mózg w pierwszych tygodnia wariował, wszędzie słyszałam niemiecki. Ludzie w autobusie mówili po niemiecku, radio grało po niemiecku, w snach wszyscy rozmawiali po niemiecku! Ciągle powtarzano nam, że i tak większość z nas wyleci. Coraz bardziej uświadamiano nas w tym, jacy jesteśmy beznadziejni i jak niewiele potrafimy. Pierwsi odeszli już po tygodniu. Kilka razy usłyszeliśmy, że nie nadajemy się na germanistów, że tak właściwie, to co my tu robimy. Żadnego „kiedyś będzie lepiej, w końcu się nauczysz”. Nie. Tylko ciągłe powtarzanie, ile to nauki przed nami, ile wyrzeczeń. Ciągłe uświadamianie nas, że zawód tłumacza to harówka, a właściwie syzyfowa praca. Z ponad 50 osób, które pełne zapału przyszły na studia mówiąc „Hej! Jestem X chcę być tłumaczem” Zostało 27, z czego może 5 faktycznie chce tłumaczyć.
Pierwszych kolokwiów masowo nie zdawaliśmy. Poprawki były istnym piekłem, przede wszystkim przez głosy nakręcających się jak zegarki ludzi. No bo przecież trzeba kilkakrotnie powtórzyć, że jak tego nie zdam to wylatuję. Zresztą wykładowcy też nie omieszkiwali tego podkreślić. Oczywiście nie wszyscy.
To wtedy zaczęłam po raz pierwszy planować swój czas i to co do minuty! Po powrocie z uczelni na odpoczynek czasu było niewiele. Zakładałam, że odpoczywam podczas przygotowywania i jedzenia posiłku. Zaczęłam jeść coraz gorzej. Zwykle jadałam makaron z sosem z paczki, ewentulanie ze słoika, ryż także z sosem ze słoika, czasem pierogi, kluski na parze. W szkole kanapki, na kolację kanapki. Wszędzie ten chleb, chleb i chleb. Wiecie czego mój organizm miał za dużo? Glutenu. Starannie zaczął mi to pokazywać przez trądzik. Niestety dopiero po roku zorientowałam się, o co mu chodzi. Wcześniej męczyłam się z kremami, tonikami i żelami. Potem z nieodpowiedzialną kosmetyczką, która zaleciła mi mikrodermabrazję. (Powinna istnieć możliwość podania takiej osoby do sądu), bo po tych zabiegach na mojej twarzy rozpętało się piekło. Moje zszargane nerwy, zaniżone poczucie własnej wartości dla jej kilkuset złotych? Poszłam do dermatologa. Kolejna nieodpowiedzialna osoba na mojej drodze. Przepisała mi witaminki. Po jednym spojrzeniu. Badania? A po co? O to, co mogę, a czego nie mogę jeść musiałam sama się dopytywać, a ona nawet nie wspomniała o glutenie. Dwie wizyty później nie ma jej. Idę do innej lekarki. Ta na jedno zerknięcie przepisuje mi antybiotyk. JAK MOŻNA!? Żadnych badań. Do tego dostałam gotową ulotkę z produktami jednej marki, na które lekarka zakreśliła tylko produkty do mycia twarzy, które mam kupić. Co za bezczelność! Nie kupiłam ich.
Wtedy nie wiedziałam jeszcze jaki wpływ na moją skórę ma to, co jem. Ale nie miałam przecież czasu na przygotowywanie sobie zdrowych posiłków. Wszystko trzeba było robić szybko, jak najszybciej, by siąść i spędzić wieczór przy książkach. Gdyby tylko wieczór! Spałam coraz mniej. Zdarzało się, że i 4 godziny dziennie. No ale wiecie, żeby tak wytrzymać trzeba się jakoś pobudzić. No to kawa. Jedna, druga, trzecia. Mocna z fusami. Tylko zdam ten rok, później wyluzuję, będzie dobrze. Jeszcze odpocznę. Ależ byłam głupia.
Nazajutrz czekało mnie drugie kolokwium u tego przerażającego wykładowcy. Uczyłam się odkąd wróciłam z uczelni. Wszystko brzmiało dla mnie tak obco, nic nie wchodziło do głowy. Kułam i kułam. Postanowiłam, że będę uczyć się do skutku, choćby całą noc. Jutro mam tylko dwa zajęcia, więc odeśpię potem. Wieczorem zjadłam jajecznicę, a później jeszcze parę kostek czekolady. Na moje (nie)szczęście współlokatorzy urządzili sobie imprezkę. Byłam już po 4. kawie. O 23 wypiłam z nimi 2 kieliszki wódki i poszłam się dalej uczyć. Położyłam bodajże o 1:00, ale nie jestem pewna. Niby nie umiałam zasnąć, ale utrzymywałam umysł w półśnie. Moje serce zaczęło przyspieszać. Było mi duszo, w środku coraz bardziej gorąco, ale jednak zimno na zewnątrz. Serce biło coraz szybciej. Do tego problemy żołądkowe. Fala zimna podeszła mi aż do głowy. Tak czułam się zawsze, gdy miałam zemdleć. Było mi słabo i to serce, które biło tak, jakbym przebiegła maraton, a przecież leżałam spokojnie w łóżku! Z trudem łapałam każdy oddech. Przez głowę przelatywały mi myśli o 20-parolatkach, którzy zmarli na zawał.
Współlokator zadzwonił po pogotowie. Przyjadą? Yhym, jak stracę przytomność. Na szczęście jeden z imprezowiczów nie pił i zawiózł mnie do najbliższej przychodni. Z tego wszystkiego zapomniałam nawet mojej karty NFZ! Nic się nie stało, wystarczyło podać PESEL. Pielęgniarki były bardzo ciepłe, podały mi tabletki, które miały spowolnić serducho i pytały gdzie tak biegnę. W tamtej chwili było to naprawdę zabawne. Powiedziały, że jajecznica i czekolada zjedzone przeze mnie były świetnym wyborem. Przypadek? Serce jakoś biegło dalej, wiec miałam pojechać do szpitala. Tam arogancki lekarz stwierdził, że trzeba było nie chlać. Miałam taką potrzebę wytłumaczyć mu, że nie imprezowałam, tylko się uczyłam i chyba nawet go przekonałam. Przynajmniej na początku tak mi się wydawało, bo później i tak był oburzony faktem, że ma wystawić imprezowiczce zwolnienie na następny dzień. Na szczęście zrobił to. Zalecił mi jogę i więcej luzu. Miałam znaleźć czas, by się odstresować, małam się uspokoić. Mówił też o brakujących elektrolitach, powinnam też dużo pić i urozmaicić swoją dietę.
Następnego ranka obudziłam się naprawdę szczęśliwa. Łapałam się za serce i czułam jak rytmicznie i spokojnie bije. Cieszyłam się, że mam wolne. W internecie poszukałam pierwszych lekcji jogi. Bardzo mi się spodobały. Czułam się naprawdę odprężona. Kupiłam owoce i piłam dużo wody. Nie wiem jak to możliwe, ale czułam, że zwalniam. Szczęście wynikające z tego, że już wszystko ze mną w porządku, było większe niż strach przed wyleceniem ze studiów. Uznałam, że nie warto, bo zdrowie jest najważniejsze.
Ja i mój organizm potrzebowaliśmy jeszcze roku, by nauczyć się spokojniej, wolniej żyć. Przez jakieś 6 miesięcy przynajmniej dwa razy w miesiącu zdarzały mi się jeszcze takie sercowe wybryki, na szczęście były dużo, dużo słabsze. Lekarze mówili, że to nerwica. Z czasem przestawiłam się mentalnie, co uspokoiło moje serducho, które teraz pozwala mi spokojnie spać.
Ta i jeszcze jedna sytuacja, o której dowiedziecie się z następnego wpisu, sprawiły, że zmieniłam swoje podejście do nauki, a właściwie do całego mojego życia. Może teraz, gdy o tym opowiadam nie brzmi to aż tak przerażająco, ale wtedy było to jak plaskacz od opatrzności. To dlatego piszę o studiach i uczeniu się w wersji slow. Mniej, a efektywniej to mój cel. Jak widzicie stres, nerwy, zbytnie przejmowanie się doprowadziły mnie do trądziku, wyniszczonego organizmu i szpitala. Koleżankom z roku włosy wypadały garściami. Niektóre uzależniły się od nauki.(Wiem, że to czytacie :)) Inne przyjmowały tabletki uspokajające, a nawet środki nasenne. Nie warto naprawdę, nie warto.
Trzymajcie się ciepło!
Ania
46 odpowiedzi
No proszę, nie wiedziałem, że miałaś aż takie przeboje, zanim podeszłaś do tego rozsądnie. Lepiej późno, niż wcale:)
No widzisz. 🙂 Nic nie dzieje się przez przypadek, widocznie te wydarzenia miały mnie nakierować na dobrą drogę. 🙂
Dzięki za ostrzeżenie, naprawdę mnie teraz przestraszyłaś. Wydawało mi się, że od zbytniego nawału obowiązków i zarywania nocek można sięnabawić co najwyżej podkrążonych oczu, bladej cery i stanu „zombie”. Cieszę się, że nic poważniejszego Ci się nie stało i że z tego „stresowego załamania” można wyjść.
Oj, to ja również się cieszę, jeśli tak myślałaś. Teraz przynajmniej znasz skutki takiego gonienia. 🙂
Pamiętam, jak opowiadałaś nam o tym na spotkaniu. Już wtedy bardzo się tym przejęłam, ten opis robi jeszcze większe wrażenie.
W takich momentach cieszę się, że mam w sobie coś z lenia. Jak śpiewają Golce: „kto się ceni… ” 😉 Praca? Ok. Studia? Ok. Zarwanie nocy? Stanowcze NIE.
Też nie umiem zarywać nocy. Mój wrodzony leń chroni mnie przed przepracowaniem 🙂
Dokładnie! 🙂
Dopsze jusz nie bede.
Połowę tych objawów miałam od drugiej klasy liceum. Pozdrawiam i pytam dokąd zmierza ten świat 😉 Dlaczego ludzie teoretycznie madrzejsi (nauczyciele, wykładowcy) nie wspierają nas tylko pogrążają? Nie rozumiem tego ;]
Może uznają, że stres motywuje?
czego człowiek nie jest w stanie zrobić dla wykształcenia. Dobrze, że zwolniłaś, bo co by się nie działo- zdrowie zawsze musi być stawiane na 1 miejscu, bo bez niego nie ma nic.
Faktycznie, dla wykształcenia człowiek jest w stanie wiele zrobić, do tego jeszcze ta presja społeczna, że jak się nie zda to wstyd itd.
Znaczy się, chyba powinnam doceniać swoje lenistwo 😛 Nauka owszem, ważna, ale nigdy się nie doprowadziłam i chyba nie dałabym się doprowadzić do stanu takiego zwariowania. Całe szczęście, że się z tego wykaraskałaś.
Dałaś mi do myślenia. Ja co prawda śpię przepisowo, zdrowo się odżywiam i mam czasami trochę czasu na własne przyjemności (gotowanie, czytanie itp ) ale i tak towarzyszy mi niemal ciągły stres i uczucie ciśnienia. Bardzo mi zależy na tym aby zdobyć stypendium i nawet stresuje się, że jak przestanę się stresować to stracę motywację. 😛
Stresujesz się, że przestaniesz się stresować? To mnie rozwaliło. ;P Kurczę, no to uważaj na siebie, żeby się nie przegonić tak jak ja. Może jakaś joga, albo inne rozluźniające zajęcia? 🙂
Dokładnie, taki ze mnie zestresowany zwierz. 😀
Warto o siebie dbać zawsze. Kierować się własnym dobrem. U mnie podobną sytuację wywołał stres związany z pracą oraz przeprowadzką. Dobrze, że nie potrafię zarwać nocy. Teraz w dodatku pilnuję, by zdrowo się odżywiać oraz odpoczywać.
Super, że Ci się tak udało! 🙂 Miłego studiowania online!
Ania, musiałaś przejść swoje. Ale może dzięki temu jesteś teraz bardzo świadomą dziewczyną, która pisze tak fantastycznego bloga. I myślę, że dzieląc się tymi doświadczeniami, wielu osobom pomagasz 🙂
Swoją drogą, to wygląda jak jakiś obóz koncentracyjny, a nie studia. Jaki jest sens w takim traktowaniu ludzi? Szacun, że przetrwałaś.
Nie jesteś pierwszą osobą, która nazywa to miejsce obozem koncentracyjnym. 🙂
Też myślę, że nic nie dzieje się przez przypadek i te doświadczenia były po to, by nie spotkało mnie coś o wiele gorszego w przyszłości. 🙂
Bardzo mi się to przyda na najbliższy czas… :/
Jaki niesamowity ciąg przyczynowo-skutkowy! Ale moja rada brzmi podobnie tylko w dużym skrócie: 'Wyluzuj, po coś są te drugie terminy, i tak wszystko się kiedyś zda!’. No a z tymi wykładowcami to my mamy tak nadal mimo, że jestem już na 4 roku i mam już tytuł inżyniera 😀 Oni tak po prostu MUSZĄ! :DDD
Kurczę, nie wiem czy tak muszą, bo nie na wszystkich kierunkach tak traktuje się studentów. 🙁
Muszą? Błagam.. to jakaś patologia (przepraszam za słowa).
Studiowałam na dwóch kierunkach + miałam zajęcia z wykładowcami z innych wydziałów i nigdy nie usłyszeliśmy takich słów. Przeciwnie, każdy zwracał się do nas z szacunkiem.
Czasem po prostu trzeba zwolnić bo nie ma gdzie biec, taka prawda. Powiem Ci w sekrecie, że zawsze chciałam sie nauczyć dobrze po niemiecku ale jakoś mi to nie idzie :(. Mam nadzieję, że kiedyś i do tego dojdę.
Hmm… w sumie to może kiedyś napiszę jakiś wpis o początkach nauki języka niemieckiego, chociaż w sumie byłby to raczej wpis o początkach nauki jakiegokolwiek języka.. hmm.
Ja mówię biegle po angielsku i nigdy języki nie sprawiały mi problemu 🙁 ale niemiecki … kiedyś świetnie rozumiałam ale z mówieniem miałam blokadę.
Dokładnie…super, że to napisałaś. Niby wiemy, że większość z nas się stresuje, ale jednak czasem zapominam o tym i myślę, że tylko ja przejmuję się wszystkim i w tak młodym wieku – częściej odczuwam nerwobóle to tu…to tam. W tym roku pierwszy raz potrafiłam do egzaminów podejść z lekkością, bez nerwów. Szkoda zdrowia. W innych sytuacjach nadal walczę ze stresem. Damy radę 🙂 Pozdrawiam.
O kurcze, ale znajomo brzmi. Przebudzenia w nocy, fale zimna albo gorąca, ewentualnie i jedno, i drugie, wariujące serce i uczucie, że zemdleję, mimo że leżę w łóżku. Następnego dnia senność nie pozwalająca na jakiekolwiek działanie. I taki atak co 7-10 dni. Też trafiłam za pierwszym razem na pogotowie, ale jak mi powiedzieli, że EKG w porządku, a cala sprawa to atak lękowy, to się poczułam jak spuszczona po brzytwie „idźse już, najwyżej wrócisz, jak się powtórzy, tylko pamiętaj o tym leku uspokajającym co 8h”.
Dopiero jak trafiłam do psychiatry miesiąc później, to przekonał mnie stwierdzeniem „książkowy przykład zespołu lęku napadowego” i wysłał na terapię grupową.
Co tam odkryłam? Że się wykańczam i możliwe tego powody. Kiedy to się pojawiło? Ostatni rok studiów, pisanie magisterki, dopinanie praktyk, praca praktycznie na 3 stanowiskach w 1 firmie, rehabilitacja, bo ciało też dało o sobie znać.
Jestem pół roku po skończeniu terapii, 7 miesięcy po skończeniu studiów. Jeszcze bez pracy i… to mo chyba służy. Przeniosłam się do Hiszpanii, tutaj jak opowiadam, że w ogóle pracowałam w czasie studiów, ludzie robią wielkie oczy.
Staram się siebie pilnować, nie pozwolić sobie na wejście znowu na zbyt wysokie obroty, z którymi nie radzi sobie ani organizm, ani psychika. Slow down, little girl ?
Dziękuję za ten wpis, szczególnie za fragment dotyczący tych ataków nocnych. Cieszę się, że da się z tego wyjść, jeśli się wyluzuje. Ja się jeszcze zbieram 🙂